به بهانه سالگرد رفتن پدرجون...

پسر زيباي من!

امروز سومين سالگرد رفتن پدرجون عزيزته... تنها نشانه ي پدرجون براي تو ،قاب عكسيه كه روطاقچه مادرجون خودنمايي مي كنه و باچشماي نافذش به آدم نگاه مي كنه... پدرجوني كه هيچوقت تورو نديد اما منتظر اومدنت بود و دلش مي خواست كه اسمت، همنام خودش باشه...

وقتي بزرگتر بشي باباحميد حتما بيشتر و بيشتر از پدرجون برات خواهد گفت... قصه ماآدمهاهميشه همين طوره -مثل باباجون كه براي من و دايي و خاله ها هميشه از خلق و خو و عادات پدرش و فداكاريها و زحماتش مي گفت،..بعد من و تو و هستي كوچولو مي شينيم و به لبهاي باباحميدخيره مي شيم كه چطور پدرجون رو توصيف مي كنه و از زحمتهايي كه براي بزرگ كردن بچه هاش و چرخوندن زندگيش كشيده مي گه...از خلق و خو و عادتهاش و از آرمانها وآرزوهاش... 

هرباركه باباجون از پدرش جمله اي مي گفت سعي مي كردم كه او رو باتنها عكسي كه ازش ديده بودم زنده و حاضر تصوركنم... مي دونم كه تو هم بزرگتر كه بشي، وقتي باباحميد چشماي مهربونش رو به نقطه اي خيره مي كنه و همزمان زوايه ي جديدي از كودكي رو به نور حافظه، روشن مي كنه باتشنگي به لبهاش چشم ميدوزي تا در تاريك و روشن خاطراتش از پدرجون برات بگه... چون پدرجون براي تو فقط يك شخص و نام نيست... اون جزيي ازهويت و اصالت توست و تو بي ترديد، دير يازود باكاويدن شخصيت و زندگيش به او -هويت و اصالتت- برخواهي گشت ...

روحش شاد و قرين رحمت...